اربعین؛ قرار دل‌های منتظر/ عهدی میان عشق حسینی و مهدوی

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری دیده بان البرز، «غلامحسین صباغیان» در یادداشتی برای این رسانه آورده است: اربعین که از راه می‌رسد، گویی دل‌ها دوباره زنده می‌شوند، بغض‌های فروخورده جان می‌گیرند، اشک‌ها بی‌هیچ اراده‌ای بر گونه‌ها جاری می‌شوند و عطر کربلا در دل عاشقان پیچیده می‌شود.

اربعین تنها یک روز در تقویم نیست؛ عهدی است میان دل‌های عاشق و آقا، میان دل‌های شکسته و آستان حرم ارباب، میان مردمانی که هر کدام در گوشه‌ای از دنیا، دلشان برای دیدار کربلا پر می‌زند و تمنای زیارت را در دل می‌پرورانند.

وقتی از اربعین سخن می‌گوییم، از یک رویداد ساده و گذرا حرف نمی‌زنیم. اینجا سخن از عشق است، سخن از عاشورایی است که ۴۰ روز قبل، تاریخ را لرزاند و جهانیان را به حیرت واداشت. سخن از امام حسین(ع) است؛ از قافله‌ای که با خون خود، چراغ هدایت را برافروخت و تا ابد، مرز میان حق و باطل را روشن کرد.

اربعین فقط یادآور عاشورای سال ۶۱ هجری نیست، بلکه پلی است میان آن واقعه و تمام دل‌هایی که هنوز در این دنیای پرهیاهو، به دنبال حقیقت می‌گردند. اربعین یعنی هنوز عشق زنده است، هنوز نام حسین(ع) در گوش تاریخ می‌پیچد، هنوز دل‌ها برای کربلا می‌تپند و هنوز در جاده نجف تا کربلا، پاهای خسته اما دل‌های عاشق، خاک جاده را با اشک شوق می‌شویند.

در این میان، اربعین با انتظار نیز گره خورده است، منتظر واقعی کسی است که دلش را با یاد حسین(ع) جلا دهد، قلبش را با اشک بر اباعبدالله(ع) تطهیر کند و در مسیر عشق حسینی قدم بزند تا آماده دیدار مولایش باشد. اربعین یعنی تمرین عشق، صبر و انتظار.

مگر می‌شود اربعین را دید و یاد آن موعود غایب از نظر نیفتاد؟ مگر می‌شود در میان آن همه عاشق، دل به دل صاحب‌الزمان(عج) گره نخورد؟ خیر، نمی شود زیرا اربعین، جاده‌ای است که به ظهور ختم می‌شود. مگر نه این است که امام زمان(عج) فرزند همان مکتب سرخ عاشوراست؟ مگر نه این است که او نیز منتظر همین دل‌های آماده است تا روزی بزرگ‌ترین قیام تاریخ را برپا کند؟

وقتی در جاده اربعین قدم می‌گذاری، انگار تمام دنیا خلاصه می‌شود در این مسیر نورانی انتظار. مردمانی از شرق و غرب عالم، با زبان‌ها و فرهنگ‌های مختلف، اما با دلی واحد، با عشقی مشترک، همه و همه یک صدا فریاد می‌زنند: «لبیک یا حسین!» اینجا مرزها رنگ می‌بازد، نژادها و ملیت‌ها بی‌معنا می‌شود، فقیر و غنی در کنار هم، زیر پرچم سرخ حسین(ع) به راه می‌افتند و تنها یک مقصد دارند، کربلا.

اما در این میان، دل‌های بسیاری هستند که حسرت به دل مانده‌اند. دل‌هایی که از دور سلام می‌دهند، از دور اشک می‌ریزند، از دور با عشق نجوا می‌کنند که «ای کاش ما هم در این مسیر بودیم.» این دل‌ها شاید نتوانند در جاده نجف تا کربلا گام بگذارند، اما یقیناً در جاده عشق، همراه کاروانند.

و انتظار، مفهومی است که در اربعین معنا پیدا می‌کند زیرا همه ما منتظر آمدن کسی هستیم که قرار است جهان را پر از عدل و داد کند، کسی که از نسل همان حسین(ع) است، همان که خونش بر خاک کربلا ریخت و شجره طیبه‌ای رویید تا شاخه‌هایش تا ابد سایه‌بان دل‌های عاشق باشد.

در اربعین، دل‌ها بهانه می‌گیرند؛ بهانه دیدار و بهانه آمدن آن خورشید پنهان که قرار است ظلمت این جهان خسته را بشکند. چه بسیار دل‌هایی که در مسیر اربعین، نام او را زمزمه و آمدنش را از خدا طلب می‌کنند، با اشک‌هایشان عهد می‌بندند که یا صاحب‌الزمان، ما در مسیر عشق حسینی خواهیم ماند تا روزی که پرچم کربلا را در دست‌های تو ببینیم.

آری، اربعین فقط مرور خاطره‌های گذشته نیست؛ آینده و ظهور را نوید می‌دهد. هر قدمی که در این مسیر برداشته و هر دستی که برای خدمت به زائران بلند می‌شود، هر اشکی که برای حسین(ع) می‌ریزد، فریادی است برای تعجیل در فرج.

تصور کن در آن روز، وقتی که منادی آسمانی ندا سر می‌دهد و صاحب‌الزمان(عج) ظهور می‌کند، کدام دل است که به یاد کربلا نیفتد؟ کدام چشم است که عاشورا را به خاطر نیاورد و کدام قلب است که نخواهد در رکاب مولا، انتقام خون حسین(ع) را بگیرد؟

آری، اربعین، مدرسه عشق و انتظار است که در آن، صبر، خدمت به خلق و ایثار و ازخودگذشتگی را می‌آموزی. مردمان جاده اربعین، گاهی از خود چیزی ندارند، اما تمام دارایی‌شان را برای زائران حسین خرج می‌کنند. انگار این جاده، انسان‌ها را دوباره متولد می‌کند. در این مسیر، غرور و تکبر جا و معنایی ندارد، دل‌ها نرم می‌شود، زبان‌ها ذکر می‌گویند و دست‌ها برای خدمت به هم سبقت می‌گیرند.

و چه زیباست این پیوند میان اربعین و انتظار؛ گویی هر دو یک حقیقت‌اند با دو نام متفاوت. اربعین، تمرین ظهور است و اگر نتوانی در این مسیر عاشق شوی، اگر نتوانی در این راه ایثار کنی، چگونه می‌خواهی در رکاب مولا بمانی؟ و من در دل خود، در این اربعین، فقط یک دعا دارم:
یا صاحب‌الزمان! ما را در مسیر عشق حسینی ثابت‌قدم بدار. دل‌های ما را از غفلت‌ها، دنیاطلبی‌ها و از زنگار گناه پاک کن تا وقتی آمدی، در کنار تو باشیم. بگذار در رکابت، پرچم یا حسین را به دوش بکشیم، بگذار چشمانمان روزی را ببیند که انتقام خون کربلا گرفته شود، بگذار آن روز در کنار تو، جهان را پر از عدل و عشق کنیم.

بنابراین اربعین یعنی همین عهد دوباره؛ عهد با حسین(ع)، عهد با مهدی(عج) و عهد با همه خوبی‌ها. کاش آن روز زودتر بیاید و این انتظار به پایان برسد، کاش جهان پر از نور، عشق و عدالت شود و چه زیباست که همه این‌ها از جاده اربعین آغاز می‌شود؛ جاده‌ای که دل‌ها را به کربلا می‌رساند و کربلا را به ظهور…

انتهای پیام/