به گزارش پایگاه خبری دیدهبان البرز، علی ارجمند عینالدین در یادداشتی آورده است: شهادت، آنگونه که ظاهربینان میپندارند، یک حادثه خونبار نیست که تنها در متن یک درگیری رخ دهد و پایان یابد بلکه مقام رفیعی است که تنها عاشقان و برگزیدگان طریق حق، لیاقت دستیابی به آن را دارند.
حادثه، تنها بستری است برای کشف و ظهور این مقام نورانی. همانگونه که میدان کربلا، ظرف تجلی بزرگترین حقیقت عاشقی شد، حادثه تنها پردهای بود تا مقام بلند حسین بن علی (ع) و یارانش را عیان کند.
بنابراین شهدا، همچون نقاشان ماهری هستند که با رنگ خون خود، بر بوم تاریخ، تصویری از ایمان، ایثار و جاودانگی مینگارند. آنان به زندگی مفهوم میبخشند و به مرگ، قداستی تازه. شهید با خون خود، نهتنها حیات را معنا میبخشد، بلکه به تاریخ بشری، عزت، معنا و شرافت میدهد.
درک شهادت، تنها با چشم دل ممکن است؛ زیرا هر کشتهای شهید نیست و هر حادثهای، بهشتی در پی ندارد. چنانکه نبی مکرم اسلام (ص)، با آنکه به ظاهر با مرگ طبیعی از دنیا رفتند، اما قرآن او را «شهید» مینامد، چرا که سراسر عمر شریفش، جهاد در راه خدا بود و در مقابل، بسیارند کسانی که در میانه حادثهای خونین کشته شدند، اما نه نامی از آنها ماند و نه افتخاری، چرا که دلشان باطلگرا و راهشان نفاقآلود بود.
شهادت، تنها مرگی در میدان جنگ نیست؛ بلکه زندگی در مسیر حق است، حتی اگر پایانش در بستر باشد و چه زیباست آن لحظه ناب که سیدالشهدا (ع)، در شب عاشورا، یارانش را آزاد گذاشت و فرمود: از تاریکی شب استفاده کنید و بروید… اما آنان که ماندند، خالصترین گوهرهای انسانیت بودند. فردای آن شب، وقتی آن مرد آسمانی ندای «هل من ناصر ینصرنی» سر داد، نگاهش دیگر به خیمه دشمن و به سپاه ابنزیاد نبود… بلکه افق نگاهش، پهنه تاریخ بود، تا قرنها بعد، تا امروز، تا من و تو…
امام حسین (ع) در واپسین لحظات، خطاب به ما فریاد زد: آیا یاریدهندهای هست که مرا یاری کند؟ و این فریاد، نه برای آن بود که یاوری بیابد؛ که او خوب میدانست کسی نخواهد آمد. آن ندا، تداوم یک دعوت آسمانی بود، برای تمام عصرها و نسلها، تا حقیقت نبرد حق و باطل، هیچگاه در غبار فراموشی گم نشود.
و امروز، هنوز آن ندا در گوش جان ماست. فریادی روشن، بیپرده و بیابهام؛ دعوتی از اعماق تاریخ برای همه آنان که دل در گرو عدالت دارند. راه حسین، راه مبارزه و مسیر روشنگری و راه ایستادن در برابر ظلم و ذلت. است. پس اگر در دل، شوق کربلا داریم، باید برخیزیم؛ چرا که کاروان حسین همچنان در راه است و یارانش را میطلبد…
بنابراین شهادت مقام رسیدن است، نه افتادن. پایان نیست؛ آغاز پرواز است و آنانکه در این مسیر گام برمیدارند، جاودانگان تاریخاند.
انتهای پیام/
