به گزارش دیده بان البرز، با توجه به توسعه ارتباطات و گسترش فضای مجازی و شبکه های اجتماعی و گرایش بسیاری از اقشار جامعه به ویژه نوجوانان و جوانان به این فضا، چند سالی است که شبکه نمایش خانگی در پوشش بیان مشکلات جامعه به جمع خانواده های ایرانی ورود کرده و سعی می کند با استفاده از موضوعات نامتعارف نظر مخاطبان را به خود جلب کند.
هدف برخی فیلم ها و سریال های شبکه نمایش خانگی که دیگر نمی توان آن ها را به همراه خانواده تماشا کرد، به ظاهر، بیان معضلات کف جامعه است اما در حقیقت، با شکستن خطوط قرمز و پرداختن به محتواهای ضدارزشی، موجب عادی انگاری و قبح شکنی مسائل نامتعارف و ترویج بی حیایی در جامعه می شوند که نه تنها کمکی به حل مشکلات نمی کنند بلکه موجب انحراف جوانان و سست شدن بنیان خانواده ها نیز می شوند.
مسعود بصیری، کارشناس رسانه در گفت و گو با خبرنگار پایگاه خبری دیده بان البرز می گوید: فیلم‌ها و سریال های تولید شده در بستر صداوسیما، باید دارای استانداردهایی باشند و قوانین و هنجارهای پذیرفته شده کشور و جامعه را رعایت کنند. این در حالی است که فیلم ها و محتواهایی در شبکه نمایش خانگی تولید می شوند که با نمایش برخی صحنه ها و استفاده از الفاظ رکیک، هنجارهای جامعه را زیر پا می گذارند و ما را با معضلی به نام ترویج بی حیایی مواجه می کنند.
امین بسطامی، تحلیلگر و مستندساز نیز در گفت و گو با خبرنگار پایگاه خبری دیده بان البرز مطرح می کند: چند سالی است که سینمای کشور و شبکه نمایش خانگی برای جذب مخاطب به سبکی از سینما به نام «سینمای اروتیک» روی آورده است. این سبک با فرمت فعلی به سینمای «جنسی مفهوم» یعنی سینمایی که صحنه جنسی ندارد اما مفهوم جنسی دارد تبدیل شده است.
وی ادامه می دهد: اینکه در فیلمی یک زن شوهر دار با مرد دیگری ارتباط برقرار می کند، هدف بنیان خانواده است اما یک تکنیک دارد که آن همان جنگ ناخودآگاه است؛ پس چگونه خانواده های ما به خود اجازه می دهند این فیلم ها را تماشا کنند؟ مشکل اینجاست که ما جنگ نرم و راهکارهای مقابله با آن را یاد نگرفته ایم. وقتی به موضوعی فکر و بر خیال آن پافشاری می کنیم، ذهن ناخودآگاه، حس آن را به ما می دهد و در واقع در یک بازی قرار می گیریم که آن را انجام نداده ایم اما حس آن را تجربه می کنیم.
خانواده ها به منظور پر کردن اوقات فراغت و رفع خستگی های روزمره، پای تماشای این گونه فیلم ها و سریال ها می نشینند غافل از اینکه بدانند چه اثرات مخربی در انتظار زندگی و آینده آن هاست. برخی والدین، از این طریق، خوراک مسمومی را به ذهن و ضمیر ناخودآگاه فرزندانشان می رسانند که عواقب جبران ناپذیر آن سال ها بعد بروز کرده و سلسله وار، بنیان خانواده ها را سست خواهد کرد در حالیکه تولیدکنندگان فقط به جذب مخاطب و ابعاد اقتصادی فیلم ها فکر می کنند.
به منظور شنیدن نظرات مخاطبان، به میان شهروندان می رویم تا به میزان گرایش به این گونه تولیدات و آگاهی آن ها از تأثیرات این فیلم ها پی ببریم. عده ای شرایط تماشا و دنبال کردن این سریال ها را ندارند و دسته ای دیگر، بدون توجه به محتوای آن ها، مشتری های پر و پا قرص شبکه نمایش خانگی هستند. عده ای نیز حواسشان به محتواها هست اما معتقدند مشکلات کف جامعه را نمی توان انکار کرد.
برخی می گویند که به برچسب های رده سنی ابتدای فیلم ها توجه و سپس فرزندان را در تماشای آن ها با خود شریک می کنند اما با نمایش بخش هایی از این فیلم ها توسط خبرنگار دیده بان البرز و تمرکز بر دیالوگ ها و صحنه ها، به عمق فاجعه پی می برند و در می یابند که طی این سال ها به صورت ناخواسته چه تیشه ای بر ریشه بنیان خانواده و تربیت فرزندان خود زده اند اما معتقدند که سرگرمی دیگری برای آن ها فراهم نیست تا جایگزین تماشای این فیلم ها شود.
یک بازنشسته فرهنگی با اشاره به افسارگسیختگی فرهنگ در جامعه می گوید: بیشتر این فیلم ها و سریال ها محتوای خاصی ندارند و دردی را از مردم دوا نمی کنند و فقط با مطرح کردن برخی مسائل، بی حیایی را در جامعه ترویج می دهند. در بعضی از آن ها، الفاظ رکیکی بیان می شود که برای جوانان و نوجوانان بدآموزی دارد؛ بنده به شخصه از مشاهده چنین وضعیتی به شدت متأسف می شوم و تمایلی به دنبال کردن این گونه فیلم ها ندارم.
خانمی که به همراه همسر و دو فرزند نوجوانش در پارک قدم می زنند، پس از پخش قسمتی از این فیلم ها و دیالوگ «بابا، من دختر نیستم!» توسط خبرنگار دیده بان البرز، اذعان می کند: اگر هر یک از پسرانم در این رابطه از من سوالی بپرسند، نمی دانم چه جوابی به آن ها بدهم. این گونه سریال ها دور از شأن خانواده های اصیل ایرانی بوده و مناسب تماشا در جمع نیستند بنابراین گاهی اوقات برای رفع خستگی، در ساعات پایانی شب، به تنهایی و با استفاده از هنذفری آن ها را تماشا می کنم.
آقای میانسالی، برخی فیلم های شبکه نمایش خانگی را مشابه سریال های ماهواره ای اما در پوشش اسلامی می داند و بیان می کند: به نظر می رسد شیطنت هایی در این زمینه صورت می گیرد تا فرهنگ غربی جایگزین فرهنگ اصیل ایرانی شود. برخی تولیدکنندگان، فقط خروجی مالی اثر را در نظر می گیرند و توجهی به بُعد فرهنگی موضوع ندارند. من به عنوان پدر خانواده، اجازه ورود این گونه سریال ها را به خانه نمی دهم.
صاحب یک ویدیو کلوپ در کرج نیز با بیان اینکه حدود ۴۰ درصد درآمد این مغازه را فروش سریال ها تشکیل می دهند، اظهار می کند: موضوعات فیلم ها و سریال های شبکه نمایش خانگی، مشکلات کف جامعه است و باید بیان شود، نمی توان واقعیت را انکار کرد. من تمام این تولیدات را دنبال می کنم و اگر برای فرزندم در رابطه با موضوعی ابهامی ایجاد شود، در حد توان به او پاسخ می دهم و در صورتی که جوابی نداشته باشم، او را به اصطلاح می پیچانم.
بسطامی به عنوان یک تحلیلگر بیان می کند: برخی معتقدند خیانت از جمله مشکلات روز جامعه است و باید به آن پرداخته شود در صورتی که مطرح کردن این معضل، راهکار حل مشکل نیست. اگر قرار است خیانت به عنوان یک آسیب اجتماعی مطرح شود، راهکار آن نیز باید ارائه شود. پخش فیلمی که در آن خانمی عشق مثلثی، ذوزنقه ای و چند ضلعی را تجربه می کند، نشان دادن واقعیت جامعه نیست بلکه ترویج خیانت است.
وی با اشاره به اینکه برخی دیالوگ های این فیلم ها، حیا را در جامعه از بین می برند و با بیان اینکه این گونه تولیدات، بنیان خانواده را هدف قرار داده اند، خاطرنشان می کند: وقتی ساختار و تفکر مناسبی نباشد، به این گونه فیلم ها مجوز تولید و پخش داده می شود. وزارت ارشاد با اتکا به کدام مکتب دینی به چنین فیلم های نامتعارفی مجوز می دهد؟ ما از نام این وزارتخانه در تعجب هستیم؛ «وزارت ارشاد اسلامی». مگر ارشاد غیراسلامی نیز داریم؟
بصیری نیز در این رابطه می گوید: سال هاست که قرار است یک شبکه ملی اطلاعات راه اندازی شود و تولید فیلم ها و سریال ها در اختیار یک نهاد خاص قرار گیرد و نظر نهایی توسط آن نهاد مطرح شود اما خبری از این اقدام نیست و امروزه فیلم هایی مجوز ساخت و پخش می گیرند که حتی برخی تولید و توزیع کنندگان آن ها نیز حاضر نیستند همان فیلم را با خانواده خود تماشا کنند.
این کارشناس رسانه متذکر می شود: همان گونه که دولت در مقابل فساد اقتصادی تصمیم گیری می کند در مقابل فساد اخلاقی نیز باید تدابیری اتخاذ کند و متولیان امر، پاسخگو باشند. اگر ماجرا به همین روال ادامه یابد، صدای تخریب بنیان خانواده ها را در آینده خواهیم شنید، اگر چه کاهش باروری ها، افزایش تجمل گرایی ها و سرقت در اشکال مختلف نیز از جمله همین پیامدهاست که اکنون نیز در جامعه قابل مشاهده است؛ در صورتی که از این موارد جلوگیری نشود، جامعه بسیار متضرر خواهد شد.
به نظر می رسد مسئولین ما به خوبی شعار فرهنگی می دهند اما نمی توانند به آن جامه عمل بپوشانند. این موضوع چند وجه دارد؛ یا متوجه خسارات جبران ناپذیر این تولیدات نیستند و فقط جنبه مالی را در نظر می گیرند، یا از آن اطلاع دارند و بنیان خانواده ها برای آن ها اهمیت زیادی ندارد و یا اینکه اطلاع کافی از همه جوانب ماجرا دارند اما اهتمام لازم برای ساماندهی این وضعیت ندارند. این ماجرا قصه پر غصه ای است که در سایه غفلت مسئولین ادامه دارد؛ جای نظارت مسئولین فرهنگی همچنان خالی است …
تهیه گزارش: مینا صدیقیان
انتهای پیام/
