به گزارش خبرنگار پایگاه خبری دیده بان البرز، صدیقه صباغیان به مناسبت سالروز عملیات غرورآفرین «مرصاد» در یادداشتی آورده است: در تاریخ ملتها، روزهایی هستند که نهتنها ورق زرینی در دفتر خاطرات یک کشور مینویسند، بلکه تا همیشه در ذهن و ضمیر مردم زنده میمانند.
پنجم مردادماه ۱۳۶۷، چنین روزی بود؛ روزی که نامش را «مرصاد» گذاشتند، یعنی کمینگاه حق بر باطل، نور بر ظلمت و صداقت بر نفاق. در آن روزها، کشور در حال عبور از سختترین و طولانیترین جنگ قرن بود؛ جنگی که هشت سال تمام، خون و آتش و آوار بر پیکر ایران فرود آورد و ملت اما ایستاد، ساخت و تحمل کرد.
هنوز جوهر توافقنامه آتشبس بر روی کاغذ خشک نشده بود که ناجوانمردانهترین حمله تاریخ معاصر ایران رقم خورد؛ نه از سوی دشمن بعثی، بلکه از دل خاک ایران و از پشت به آن خنجر زدند. سازمان منافقین (مجاهدین خلق) که سالها خویش را مدعی آزادی و رهایی مردم میدانست، در یکی از خائنانهترین اقدامات تاریخ خود، با حمایت مستقیم صدام حسین و ارتش بعث عراق، عملیاتی بهنام «فروغ جاویدان» طراحی کرد.
آنها با تکیه بر تجهیزات سنگین، پشتیبانی لجستیکی و اطلاعاتی دشمن بعثی، از مرزهای غربی وارد خاک کشور شدند. سودای خامشان، رسیدن به تهران طی چند روز و تشکیل حکومت در ایران بود اما آنچه در محاسباتشان به آن فکر نکرده بودند، غیرت مردم ایران، وفاداری رزمندگان اسلام و هوشمندی نهادهای نظامی و مردمی بود.
آنها غافل بودند، غافل از اینکه ملتی که هشت سال در برابر دنیا ایستاده، هرگز اجازه نخواهد داد فرزندان نفاق در کوچههای وطن جولان دهند. منافقین با عبور از مرز خسروی، به سرعت شهرهای قصر شیرین، سرپل ذهاب و اسلامآباد غرب را درنوردیدند. در برخی مناطق به جنایاتی هولناک دست زدند؛ از قتل مردم عادی گرفته تا اعدام میدانی سربازان وظیفه.
خیانت به تمام معنا در خیابانهای غرب کشور جاری بود و بوی نفاق، بار دیگر در خاک ایران پیچیده بود. اما خداوند وعده داده که «إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَاد» و مرصاد همینجا بود؛ در تنگه چهارزِبَر، جایی میان اسلامآباد و کرمانشاه، جایی که کمینگاه غیرت و ایمان ایرانیان شد.
در نخستین ساعات هجوم منافقین، همه به میدان آمدند و هماهنگی بینظیری ایجاد و ظرف کمتر از ۷۲ ساعت، ستونهای زرهی و انسانی منافقان منهدم شد. دهها دستگاه تانک، نفربر، خودروهای جنگی و هزاران نیروی پیاده به آتش کشیده شد. منافقینی که آمده بودند در تهران جشن پیروزی بگیرند، در تنگه مرصاد، با شکست مفتضحانهای مواجه شدند که هرگز از حافظه تاریخ پاک نخواهد شد.
اما آنچه شیرینی این پیروزی بزرگ را دوچندان کرد، نقش بینظیر مردم ایران بود. مردم شهرها و روستاهای مسیر تهاجم، نهتنها به منافقین پناه ندادند، بلکه اطلاعات دقیقی از تحرکات آنها در اختیار نیروهای نظامی گذاشتند. زنان و مردان، از خانه و کاشانهشان برای کمک به رزمندگان گذشتند و بار دیگر نشان دادند که این سرزمین، سرزمین ایمان است، نه خیانت.
عملیات مرصاد، نهفقط یک پیروزی نظامی، بلکه پایان مشروعیت اجتماعی سازمان منافقین بود. از آن پس، حتی کسانی که روزگاری فریب شعارهای بهظاهر آزادیخواهانه آنها را خورده بودند، دانستند که پشت آن نقاب پرزرق و برق، چهرهای خشن، بیرحم و مزدور پنهان است.
آری، این عملیات، پایانی شد بر آرزوی دیرینه منافقان برای بازگشت به ایران. آنها پس از شکست در مرصاد، عملاً به نیرویی بیاثر تبدیل شدند و در سالهای بعد، تنها با حمایتهای سیاسی غرب، به زندگی خفتبار در اردوگاههای اجارهای ادامه دادند.
و امروز، در سالروز این حماسه، ما نهفقط به یاد شهیدان بلندآوازه مرصاد میافتیم، بلکه به نسل امروز و فردا میگوییم که این ملت، هرگز خیانت را فراموش نمیکند. مرصاد، کلاس درسی است که در آن درس دشمنشناسی، عبرتگیری، غیرت ملی و پاسداری از استقلال آموخته میشود. آری، مرصاد یعنی «کمینگاه خدا»، یعنی جایی که وعده الهی محقق شد.
انتهای پیام/
