به گزارش خبرنگار پایگاه خبری دیده بان البرز، «مینا صدیقیان» در یادداشتی آورده است: کنگره ۵۵۸۰ شهید استان البرز به ایستگاه پایانی رسید؛ ایستگاهی که بیش از آنکه پایان یک رویداد باشد، آغاز یک تأمل جمعی بود. تأملی درباره نسلی که رفت تا امروز بماند و مردمی که ماندند تا راه را گم نکنند.
این کنگره، نه فقط یادآوری نامها، بلکه احیای معنا بود؛ معنای ایثار، مسئولیت و وفاداری به حقیقت. در روزگاری که سرعت زندگی، فرصت مکث را از انسان میگیرد، یاد شهدا ما را ناگزیر به ایستادن میکند؛ ایستادن مقابل آینهای شفاف که گذشته، حال و آینده را یکجا نشان میدهد.
شهدا در این آینه، نه چهرههایی دوردست و دستنیافتنی، بلکه انسانهایی از جنس همین مردم هستند؛ از کوچهها، محلهها و خانوادههایی که هنوز نفس میکشند و صبر میکنند. کنگره شهدای البرز، روایت یک عدد نبود و ۵۵۸۰ تنها یک آمار نیست؛ هر عدد، جهانی از آرزو، انتخاب و فداکاری را در خود دارد.
این کنگره، تلاش کرد تا شهادت را از قالب عدد و قاب عکس بیرون بیاورد و به متن زندگی بازگرداند؛ جایی که هنوز میتوان از آن آموخت و به آن تکیه کرد. استان البرز، با تنوع فرهنگی، قومی و اجتماعی خود، در این کنگره چهرهای واحد از هویت ایرانی – اسلامی را به نمایش گذاشت.
شهدا، از دل همین تنوع برخاستند، اما مقصدشان یکی بود. آنها ثابت کردند که وحدت، محصول تحمیل نیست، بلکه ثمره ایمان مشترک به حقیقتی بزرگتر از خود است. این کنگره، یادآور شد که شهادت، پایان زندگی نیست؛ آغاز مسئولیت دیگران است. اگر شهدا جان دادند، برای آن بود که جامعه زنده بماند.
امروز، زنده ماندن جامعه تنها با نفس کشیدن معنا نمیشود؛ با عدالت، صداقت، کارآمدی و امید معنا پیدا میکند. اینها همان شاخصهایی است که راه شهدا را در زمانه ما تعریف میکند. یکی از پیامهای عمیق این کنگره، بازتعریف نسبت ما با مفهوم «امنیت» بود.
امنیت، محصول اتفاق نیست، بلکه نتیجه خونهایی است که بیهیاهو بر زمین ریخت. نسلی که جنگ را ندیده، اگرچه صدای گلوله را نشنیده، اما مسئول حفظ ثمره آن است. کنگره ۵ هزار و ۵۸۰ شهید استان البرز، این پیوند نسلی را دوباره یادآوری کرد.
این رویداد بزرگ فرهنگی، تذکری جدی به جامعه و بهویژه مسئولان داشت؛ اینکه نام شهدا، ابزار نیست، شهید، معیار سنجش فاصله گفتار و عمل، شعار و واقعیت است. هرجا بیعدالتی، تبعیض، فساد یا بیتفاوتی دیده میشود، اولین چیزی که زیر سؤال میرود، همان راهی است که شهدا با جان خود امضا کردند.
خانوادههای شهدا، ستونهای خاموش این روایت هستند که سالهاست بدون ادعا، بار سنگین فراق را به دوش میکشند و با صبر خود، جامعه را از فروپاشی اخلاقی حفظ کردهاند. کنگره، فرصتی بود تا این صبر دیده شود؛ نه از سر ترحم، بلکه از سر احترام؛ حترام به کسانی که سهم خود را پیشتر و کاملتر پرداخت کردهاند.
کنگره ۵۵۸۰ شهید استان البرز، بیش از هر چیز، پیام «امید مسئولانه» داشت، امیدی که نه از انکار مشکلات، بلکه از باور به توان عبور از آنها زاده میشود. شهدا، در سختترین شرایط ناامید نشدند، زیرا افق را میدیدند. امروز نیز جامعهای که افق داشته باشد، زمینگیر نخواهد شد.
این کنگره، ما را به یک پرسش اساسی رساند؛ نسبت امروز ما با شهدا چیست؟ آیا آنها را فقط در سالگردها به یاد میآوریم، یا در تصمیمها، رفتارها و انتخابهایمان نیز حاضرند؟ شهدا، اگر در زندگی روزمره ما غایب باشند، به تدریج به نمادهایی بیاثر تبدیل میشوند و این، بزرگترین ظلم به مفهوم شهادت است.
پایان این کنگره، باید آغاز یک مراقبت جمعی باشد؛ مراقبت از حقیقت، وحدت، سرمایه اجتماعی و امید. دشمنی که دیروز با جنگ نظامی به میدان آمد، امروز با تحریف، ناامیدی و شکافسازی میآید. پاسخ به این تهدیدها، همان بصیرتی است که شهدا با خون خود به ما آموختند.
کنگره شهدای استان البرز نشان داد که یاد شهدا، هنوز میتواند جامعه را به هم نزدیک کند و هنوز میتواند دلها را نرم و نگاهها را عمیقتر کند. اگر این یاد، به رفتار تبدیل شود و از سطح احساس به سطح مسئولیت برسد، آنگاه میتوان گفت که این کنگره، به هدف خود رسیده است.
در نهایت، کنگره ۵۵۸۰ شهید استان البرز به پایان رسید، اما راه شهدا نه پایانی دارد و نه تاریخ انقضا. آنها قطبنمای مسیرند؛ هرجا راه گم شد، کافی است به نامشان نگاه کنیم، راه، همانجاست؛ همان مسیری که از ایمان، ایثار و مسئولیت میگذرد و آینده این سرزمین را معنا میبخشد.
انتهای پیام/
